Wincenty Ferreriusz Jakub Pol (ur. 20 kwietnia 1807 w Lublinie, zm. 2 grudnia 1872 w Krakowie) – polski poeta, geograf, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Wincenty Pół, fot. Juliusz Kossak
Młodość spędził w okolicach Lwowa, gdzie następnie studiował. W wieku 23 lat rozpoczął pracę na uniwersytecie w Wilnie. Dalsze plany życiowe Pola zmienił wybuch powstania listopadowego, w którym brał czynny udział. Po upadku powstania udał się na krótką emigrację. W obawie przed represjami ze strony zaborców przez kilka miesięcy ukrywał się w Zakopanem, co dało początek jego zainteresowaniu Tatrami.
Góry zajmowały ważne miejsce w twórczości poetyckiej profesora. Utwory, takie jak „Pieśń o ziemi naszej” wydana w 1846 r., popularyzowały krajoznawstwo i geografię. Żaden z zakątków Polski nie doczekał się tak bujnych opisów, jak Tatry.
Zmarł w 1872 roku, pochowano go na Cmentarzu Rakowickim. W 1881 roku prochy geografa-poety przeniesiono do Kościoła oo. Paulinów na Skałce. Już w 1876 roku imieniem Wincentego Pola nazwano pierwsze schronisko Towarzystwa Tatrzańskiego na polanie Stara Roztoka w Tatrach Wysokich.